محاکات و روایت از دیالوگ‌های افلاطون تا درام‌های خواندنی مدرن

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 دانشجوی دکتری تاریخ تطبیقی و تحلیلی هنر اسلامی دانشگاه هنر تهران

2 دانشیار گروه نمایش دانشکده سینما و تئاتر دانشگاه هنر تهران

3 دانشیار گروه نمایش دانشکده سینما و تئاتر دانشگاه هنر تهران-

چکیده

دیالوگ‌های افلاطون همواره در حوزه فلسفه بستر مطالعه و بررسی بوده‌، اما در حوزه درام، کمتر توجهی به ویژگی‌های دراماتیک این دیالوگ‌ها شده‌است. به‌ویژه آنکه افلاطون از مخالفان هنرهای محاکاتی به‌ویژه تئاتر و درام بوده، و همین امر موجب تفوق عنصر روایت در آثار او شده بود. ازاین‌رو می‌توان دیالوگ‌های او را با معیارهای درام‌های روایی بررسی کرد. درام‌های روایی در دوره مدرن در اروپا رونق یافت و تحت عنوان درام‌های خواندنی به رسمیت رسید. پژوهش پیش رو به بررسی مؤلفه‌های محاکاتی و روایی در این درام‌ها و تطبیق آن با دیالوگ‌های افلاطونی می‌پردازد. ابتدا مفاهیم محاکات و روایت تشریح، و سپس آراءِ افلاطون درباره محاکات و روایت بیان شده‌است. رابطه افلاطون با تراژدی و کمدی نیز به طور مشخص مورد بررسی قرار گرفته‌است. سپس به جایگاه تئاتر در دوره مدرن و در میان هنرهای غیرمحاکاتی پرداخته‌ایم که حاصل آن، درام‌های خواندنی هستند. در تفسیر درام‌های خواندنی، نمایشنامه چهار قدیس در سه پرده اثر گرترود استاین و ساختار کلی نمایشنامه‌های برتولت برشت و ساموئل بکت، از نمایشنامه‌نویسان مدرنیست، بررسی شده‌است. در انتها با دستیابی به مؤلفه‌های درام‌های خواندنی و تطبیق آنها با دیالوگ‌های افلاطونی، به مختصات دیالوگ‌های افلاطونی در قالب گونه‌ای دراماتیک دست می‌یابیم.

کلیدواژه‌ها

موضوعات


عنوان مقاله [English]

Mimesis and Narrative from Platonic Dialogues to Modern Closet Dramas

نویسندگان [English]

  • Mozhdeh Sameti 1
  • Farzan Sojoodi 2
  • Kamran Sepehran 3
1 PhD Candidate in Comparative and Analytical History of Islamic Art, University of the Arts Tehran
2 Associate Professor at the Department of Drama, Faculty of Cinema and Theatre, University of the Arts Tehran
3 Associate Professor at the Department of Drama, Faculty of Cinema and Theatre, University of the Arts Tehran-
چکیده [English]

Even though in philosophical studies the Platonic dialogues have always been an area for investigation, little attention has been paid to their dramatic aspects. Since Plato was an opponent of the mimetic arts, in particular theatre and drama, narrative has been given priority in his works. Therefore, his dialogues can be measured against the criteria of narrative drama. In the modern period, narrative drama gained popularity in Europe and was recognized as closet drama. The present article studies the mimetic and narrative features of such dramas and compares them with Platonic dialogues. First, the concepts of mimesis and narrative are described and, then, Plato’s ideas on these concepts are explained. Plato’s views on tragedy and comedy have also been specifically studied. We have, then, concentrated on the place of theatre in the modern period and among non-mimetic arts – an outcome of which is closet drama. In interpreting closet dramas, Gertrude Stein’s Four Saints in Three Acts as well as the overall structure of the plays of Bertolt Brecht and Samuel Beckett, two modernist playwrights, have been examined. Finally, by extracting the features of closet drama and comparing them with Plato’s dialogues, we arrive at the coordinates of Platonic dialogues as a dramatic type.

کلیدواژه‌ها [English]

  • mimesis
  • Narrative
  • dialogue
  • Plato
  • closet drama
ارسطو. 1381.  فن شعر، ترجمه ع. زرین‌کوب. تهران: امیرکبیر.
افلاطون. 1353. جمهوری، ترجمه م.ح. لطفی. تهران: ابن سینا.
ـــــــ . 1367. دوره آثار افلاطون، ترجمه م.ح. لطفی و ر.کاویانی. تهران: خوارزمی.
ــــــ . 1390. دوره آثار افلاطون، ترجمه م.ح. لطفی و ر.کاویانی. ج 1. تهران: خوارزمی.
برشت، ب. 1351. عظمت و انحطاط شهر ماهاگونی، ترجمه م. ملک‌خانی و م. اسفندیارفرد. تهران: امیرکبیر.
دهخدا، ع.ا . 1373. لغت‌نامه، تهران: مؤسسه انتشارات و چاپ دانشگاه تهران.
راسل، ب. 1340. تاریخ فلسفه غرب، ترجمه ن. دریابندری. ج 1. تهران: شرکت سهامی کتاب‌های جیبی.
شاپوری، س. 1394. تراژدی در آثار افلاطون، تهران: افراز.
 
لائرتیوس، د. 1387. حیات فیلسوفان نامدار: سقراط و افلاطون،ترجمه ح. کلباسی اشتری. تهران: مؤسسه فرهنگی دانش و اندیشه معاصر.
وات، ا. 1379. پیدایی قصه: پژوهش‌هایی درباره دیفو، ریچاردسون، فیلدینگ. ترجمه ن. سرمد. تهران: نشر علم.
Arieti, J.A. 1991. Interpreting Plato: The Dialogues as Drama, Lanham: Rowman & Littlefield Publishers.
Auerbach, E. 1953. Mimesis: The Representation of Reality in Western Literature, Princeton: Princeton University Press.
Bakhtin, M. 1981. The Dialogic Imagination: Four Essays, Austin: University of Texas Press.
Chatman, S. 1990. Coming to Terms: The Rhetoric of Narrative in Fiction and Film, Ithaca: Cornell University Press.
Edwards, P. 1976. “Mimesis”. in The Encyclopedia of Philosophy, New York: Macmillian.
Kahn, C. 1996. Plato and the Socratic Dialogue: The Philosophical Use of a Literary Form, Cambridge: Cambridge University Press.
Nightingale, A.W. 1995. Genres in Dialogue: Plato and the Construct of Philosophy, Cambridge: Cambridge University Press.
Nünning, A. & Sommer, R. 2008. “Diegetic and Mimetic Narrativity: Some Furthur Steps towards a Transgeneric Narratology of Drama”. Theorizing Narrativity, Berlin: De Gruyter. 331-354.
Puchner, M. 2010. The Drama of Ideas, Oxford: Oxford University Press.
Richardson, B. 2007. “Drama and Narrative”. in D. Herman (Ed.). The Cambridge Companion to Narrative, Cambridge: Cambridge University Press.
Stein, G. 1949. Last Opera and Plays, Maryland: Johns Hopkins University Press.
_______. 2015. “Four Saints in Three Acts”. My KPFA – A Historical Footnote, from www.kpfahistory.com.
Tatarkiewicz, W. 1973. “Mimesis”, inPhilip Wiener (ed.). Dictionary of the History of Ideas: Studies of Selected Pivotal Ideas, New York: Scribner. 225-230.