A Semio-semantic Study of a Sufi Narrative in Bahawalad’s Ma’arif

Document Type : Original Article

Authors

1 PhD Candidate in Persian Language and Literature, University of Isfahan, Isfahan, Iran

2 Associate Professor of Persian Language and Literature, University of Isfahan, Isfahan, Iran

3 Professor of Persian Language and Literature, University of Isfahan, Isfahan, Iran

Abstract

This study aims to investigate and analyze the consequences of trauma through the lens provided by Slavoj Žižek. He believes that the unexpected intrusion of the Real into the Symbolic order is called trauma, which gains meaning only in retrospect. Different subjects respond differently to a trauma. According to LaCapra, the usual responses of subjects to trauma are “acting out” and “working through”. The process of “acting out” contains traumatic symptoms including arousal, intrusion and constriction. But by “working through”, the subject tries to come to terms with the traumatic experience and the related loss through mourning. Žižek contends that the continuum of various reactions to trauma ends with the birth of a new subject known as the post-traumatic subject. The prominent consequence of indirect experience of a traumatic event is that an external crisis leads to an internal one, since trauma operates retroactively and attenuates the successful functioning of signification. Therefore, trauma becomes a disorder which entails traumatic symptoms that affect identity and meaning. 
 
Extended Abstract 

Introduction

Traumas occur as a result of direct or indirect encounters with unexpected traumatic events. The symptoms of a trauma appear after such an encounter. Such an experience leads to different individual and social consequences. Reactions to a trauma are regarded as a continuum. Immediate reactions such as flight and freeze can be located at one pole of this continuum and post-traumatic disorders and the birth of a new subject at the other pole. The survivors/victims of a trauma suffer from the traumatic event and are devastated by its remembrance. They carry the memory of the traumatic event in their mind, and experiencing it again or trying to avoid remembering it is painful to them.
 

Theoretical Framework

Žižek believes that trauma results from the unexpected intrusion of the real into the symbolic and gains meaning in the structure of the deferred action. Different people show different reactions to trauma. LaCapra maintains that reactions to trauma can be divided into “acting out” and “working through”. Žižek holds that in the continuum of different reactions to trauma, it eventually results in the birth of a new subject called post-traumatic subject.
 

Methodology

The symptoms of trauma and its consequences have been psychoanalytically examined in the present study. The consequences of a trauma are the individual and social effects of experiencing a traumatic event on the subject. In this study, first the concept of trauma and its definitions by Freud, Lacan and Žižek are studied and then the “acting out” and “working through” reactions and symptoms of struggling with trauma and the post-traumatic subject are introduced.
 

Findings

Traumas work retroactively and appear as disorders with symptoms that affect the identity of the subject and attenuate the functioning of signification. If the disorder resulting from the trauma worsens, its symptoms appear as disruption in cognition and identity. The traumatic event changes the subject’s perception of the self, others and the world. The subject gradually develops a feeling of inefficiency and uselessness, loses its integrity and turns into a new subject with no emotional participation or enthusiasm, completely unfamiliar with their previous identity.
 

Conclusion

The main components of trauma studies are constantly changing and redefined, as a result of which numerous patterns and models have been developed to represent the concept of trauma, its symptoms and its consequences. In the present study, by relying on the ideas of the contemporary philosopher Slavoj Žižek, one of the important psychoanalytical models of trauma, and its symptoms and consequences were analyzed. It is concluded that following a traumatic event, individuals undergo an internal transformation. In other words, an external crisis turns into an internal crisis. From a psychoanalytical perspective, due to the direct or indirect experience of a sad event, these subjects suffer a kind of internal crisis, which can be for two reasons: first, because of the retroactive nature of trauma, and second, due to the attenuation of signification.
 
Select Bibliography
Berger, J. 2004. “Trauma without Disability, Disability without Trauma: A Disciplinary Divide.” JAC 24: 563-582.
Bistoen, G. Craps, S. & Vanheule, S. 2014. “Nachträglichkeit: A Freudian Perspective on Delayed Traumatic Reactions.” Theory & Psychology 24/5: 668-87.
Caruth, C. 1996. Unclaimed Experience: Trauma, Narrative, and History. Baltimore and London: The Johns Hopkins University.
Herman, J. 1992. Trauma and Recovery. New York: Basic Books.
LaCapra, D. 2001. Writing History, Writing Trauma. New York: The Johns Hopkins University Press.
Luckhurst, R. 2008. The Trauma Question. London and New York: Routledge.
McFarlane, A., B. Van der Kolk. 1996. “The Black Hole of Trauma.” In: Van der Kolk et al. (eds.). Traumatic Stress: The Effects of Overwhelming Experience on Mind, Body, and Society. New York: The Guilford.
Žižek, S. 1989. The Sublime Object of Ideology. New York: Verso.
Žižek, S. 1994. The Metastasis of Enjoyment: Six Essays on Woman and Causality. New York: Verso.
Žižek, S. 2008. “Descartes and the Post-traumatic Subject”. Filozofski Vestnik 24/2: 9-29.

Keywords

Main Subjects


آلگونه­جونقانی، م. 1395. «اومبرتو اکو و بنیان نشانه‌شناختی تأویل». نقد و نظریه ادبی، (1): 24-47.
امینی، ر. 1393. «گرمس، معناهای گریزان: بررسی و نقد کتاب نقصان معنا». پژوهشنامه انتقادی متون و برنامه‌های علوم انسانی، (3): 1-14.
بابک معین، م. 1394. معنا به مثابه تجربه زیسته: گذر از نشانه‌شناسی کلاسیک به نشانه‌شناسی با دورنمای پدیدارشناختی، تهران: سخن.
بهاءالدین­ولد، م. 1352. معارف، تصحیح ب. فروزانفر. تهران: زبان و فرهنگ ایران.
بیگ پور، ر. 1390. حقیقت و معنا در فلسفه تحلیل معاصر، تهران: حکمت.
تیلیش، پ. 1375. شجاعت بودن، ترجمه م. فرهادپور. تهران: علمی و فرهنگی.
حجتی­زاده، ر. و سیدان، الف. 1394. «تحلیل نشانه-معناشناختی «دیدن» و پدیدارهای دیداری در کشف‌الاسرار و مکاشفات‌الانوار روزبهان بقلی». ادبیات عرفانی، (13): 41-64.
حجتی­زاده، ر. و سیدان، الف. 1395. «بررسی فرایند حسی-ادراکی شطحیات عرفانی براساس نظریه نشانه معنا شناسی گفتمان». فصلنامه پژوهش‌های ادبی، (52): 65-90.
جلالی­طحان، ز. و خلیل­اللهی، ش. 1395. «نشانه-معنا شناسی زاویه دید در داستان «صلح» براساس نظریه ژاک فونتنی». جستارهای زبان ادبی، (1): 1-16.
داودی­مقدم، ف. ۱۳۹۳. «تحلیل نشانه-معناشناسی گفتمان در قصه یوسف (ع)». آموزه­های قرآنی، (۲۰): 175- 192.
راسموسن، د. و فریت، س. و دیگران. 1394. فرهنگ اندیشه انتقادی: از روشنگری تا پسامدرنیته، ویرایش م. پین. ترجمه پ. یزدانجو. تهران: مرکز.
سجودی، ف. 1383.  نشانه‌شناسی کاربردی، تهران: قصه.
سنایی، مجدود ابن آدم. 1374. حدیقه الحقیقه و شریعه الطریقه، تصحیح م.ت. مدرس رضوی. تهران: دانشگاه تهران.
شعیری، ح . 1384.«مطالعه فرایند تنشی گفتمان ادبی». پژوهش‌های زبان‌های خارجی،  (25): 187-204.
شعیری، ح. 1385.  تجزیه و تحلیل نشانه معناشناختی گفتمان، تهران: سمت.
شعیری، ح. 1388. «از نشانه‎شناسی ساختار گرا تا نشانه-معناشناسی گفتمان». فصلنامه تخصصی نقد ادبی، (8): 33-51.
شعیری، ح. ۱۳۹۲. «تحلیل نظام تنشی و ارزشی از دیدگاه تحلیل نشانه-معناشناسی سیال». انسان و فرهنگ، (۳): 59- 66.
شعیری، ح . 1395. نشانه-معنا‌شناسی ادبیات: نظریه‌ و روش تحلیل گفتمان ادبی، تهران: علمی.
شعیری، ح. و اسماعیلی، ع. و کنعانی، ا. 1392. «تحلیل نشانه‌-معناشناختی شعر باران». ادب‌پژوهی، (25): 59-89.
شعیری، ح. و قبادی، ح. و هاتفی، م. 1388. «معنا در تعامل متن و تصویر: مطالعه نشانه-معناشناختی دو شعر دیداری از طاهره صفارزاده». فصلنامه پژوهش‌های ادبی، (25): 39-70.
عمارتی­مقدم، د. 1398. «سرگشتگی نشانه‌ها: (نگاهی به نشانه معناشناسی ادبیات: نظریه و روش تحلیل گفتمان ادبی)». پژوهشنامه انتقادی متون و برنامه‌های علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، (3): 153-179.
فروم، ا. 1346. هنر عشق ورزیدن، ترجمه پ. سلطانی. تهران: مروارید.
گریماس، آ. ژ.1389. نقصان معنا، ترجمه ح. شعیری. تهران: علم.
لان،ک. 1391. ویتگنشتاین و گادامر؛ به سوی فلسفه پسا تحلیلی، ترجمه م. عابدینی­فرد. تهران: پارسه.
مکاریک، ا.ر. 1385. دانشنامه نظریه های ادبی معاصر، ترجمه م. مهاجر و م. نبوی. تهران: آگاه.
ملا صدرا، م. 1392. الحکمه‌المتعالیه فی اسفار الاربعه، تصحیح م. خواجوی. تهران: مولی.