در یکصد سال گذشته که تصحیح متون با روش‌های جدیدتر در ایران متداول شده، شاهد تصحیح فراوان متون تاریخی بوده‌ایم. این تصحیحات، جز در مواردی اندک، عموما نوعی تقلید و کپی‌برداری روش‌شناسانه از کارهای بزرگانی از استادان بزرگ این فن بوده است؛ تقلیدهایی که البته هرگز به پای مقلَّد عنه‌های خود نرسیده و تنها به ساختارِ ظاهریِ متنِ عرضه‌شده بسنده کرده است. یکی از مهم‌ترین چالش‌های تصحیح متن در ایران معاصر، بی‌توجهی به مبانی نظری دانش تصحیح متن یا متن‌پژوهی است. فقر مبانی نظری، در بیشتر موارد، تصحیح متون فارسی را در حدّ یک مقابله ساده و مکانیکی با صفحه‌آرایی‌های علمی‌نما تنزّل داده است. با توجه به ضرورت گفتمان‌سازی نظری در حوزۀ نقد و تصحیح متون، این نوشتار به سهم خود می‌کوشد تا به بررسی، تبیین و نقد غایت‌شناسی تصحیح متون در نگاه‌های گوناگون سنتی، مدرن و پسامدرن بپردازد. . . . . . .. . . . . . .. . . . . . . . . . . .
)